Sopot, plaża, morze i książka

Pracując na wybrzeżu nad kolejnym projektem (B jak Batory) odwiedziłyśmy Muzeum Sopotu. Pani Dyrektor Karolina Babicz-Kaczmarek zachwycona naszymi międzypokoleniowymi publikacjami zaprosiła nas do przygotowania książki o Sopocie.

Muzeum Sopotu w ramach Projektu Sopocianie od lat zbiera wspomnienia sopocian, którzy mieszkali w kurorcie przed wojną lub przyjechali tuż po do miasta, gdzie „każdy był obcy i każdy był swój”.

Dostałyśmy kilkaset stron zapisanych przez mieszkańców i kilkaset zdjęć, dokumentów itd. Z tych wspomnień i pamiątek utkałyśmy książkę „Mewa na patyku”.

Stacyjka, mała stacyjka Sopot.
Dworzec był spalony, wszędzie jeszcze pełno popiołu.
Na peronie tablica Zoppot.
Zaczynało się ciężko.

Ojciec był romantykiem morza. Uwielbiałem chodzić z nim na spacery na molo. Ojciec mówił, że jak chodzi po molo, to czuje się jak na pokładzie statku, bo drewno pod stopami, morski wiatr i zapach jodu.

Stołowaliśmy się w Grand Hotelu. Na werandzie wybieraliśmy zawsze stolik z widokiem na morze.
Obiady były popularne i klubowe, po 4,50 i 5 złotych. Dostępne były dla wszystkich.
Luksusowy to Grand był wieczorem.

A skąd tytuł?

Po plaży chodził pan w białym kitlu, miał drewniana skrzynkę przewieszona przez ramie. Krzyczał: „Lody! Lody! Meeewa! Lody Mewa! To była zamrożona woda, trochę ocukrzona i polana czekoladą. Na patyku. Czekolada się kruszyła a woda kapała po brodzie.

Książka „Mewa na patyku” to lektura obowiązkowa dla każdego mieszkańca i każdego odwiedzającego Sopot!